Νέα Υόρκη

Το ότι η πρώτη εντύπωση από τη Ν. Υόρκη μόλις απομακρύνθηκα από το αεροδρόμιο θα ήταν ότι προσγειώθηκα στην Κένυα, ήταν η  μεγαλύτερη έκπληξη για μένα.
Ασφαλώς, και το  πανδοχείο μου δεν βρίσκεται στη καλύτερη γειτονιά και μέσα στην κούραση,  οι ρυπαροί σταθμοί του μετρό, οι άνθρωποι που έψαχναν στα σκουπίδια και οι άστεγοι είναι εικόνες που δεν τις έχω ταυτίσει με την αμερικανική μεγαλούπολη.Φυσικά, ξημέρωσε και η επόμενη μέρα και μυστηριωδώς  όλα άρχισαν να δείχνουν πιο λαμπρά  από τη βραδινή μου άφιξη.  Μπορεί η αμερικανική αισθητική να βρίσκεται σε μια δική της σφαίρα, αλλά το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι αντικρίζοντας στον ορίζοντα την πόλης είναι Wow! Και καθώς κινείσαι μέσα της, το μέγεθος και η υπερβολή είναι τόσο Wow, που δεν σου επιτρέπουν καν να αναρωτηθείς αν αυτό που βλέπεις είναι όμορφο ή άσχημο.
Και όταν νυχτώσει, τότε είναι που η υπερβολή με τα φώτα, τις γιγαντοοθόνες και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί ένας επιχειρηματίας για να αιχμαλωτίσει το βλέμμα σου ξεπερνούν κάθε φαντασία.
Φεύγοντας από το Μανχάταν κάθε βράδυ για να επιστρέψω στη σκοτεινή γειτονιά που βρίσκεται το ξενοδοχείο μου, είναι σαν να κλείνω την τηλεόραση, είναι αδύνατο τους κόσμους αυτούς να τους χωρίζουν μόνο 9 σταθμοί του μετρό. Τώρα άρχισα να καταλαβαίνω το πομπώδες ύφος του αξιωματικού που με έλεγξε στο αεροδρόμιο για να καταλήξει στο "Welcome to the United States sir!"





Μπορεί το κιτς, η υπερβολή, η τριτοκοσμική αισθητική, ο πλούτος, η δύναμη, η προσωπική ελευθερία και το αίσθημα της ασφάλειας να συνυπάρξουν; Καλώς ήρθατε στο Times Square!  Όλα τα παραπάνω στον υπερθετικό βαθμό, μαζί με ένα πλήθος  ετερόκλητων ανθρώπων από κάθε γωνιά του πλανήτη, σε ένα χώρο που οι γιγαντοοθόνες έχουν αντικαταστήσει τη θέα του ουρανού και τα πολύχρωμα φώτα κάνουν το φως του ήλιου χλωμό ακόμα και την ημέρα σε μια αδιάκοπη συναλλαγή με το εφήμερο και το  προσωρινό. Αυτή είναι ηκαρδιά της Νέας Υόρκης. Μη βιαστείτε να (κατά)κρίνετε κάτι απ’ όλα αυτά, στην πραγματικότητα είμαστε εμείς οι ίδιοι σε μεγέθυνση και αυτό σε κάποιους  μπορεί  να  μην  αρέσει. Και ο greek gyros παρών  είναι και αυτός, κι ας είναι πακιστανός αυτός  που τον τυλίγει.



Κατεβαίνοντας κάτω από την φανταχτερούς δρόμους  στον πολλαπλό σταθμό του Νεοϋρκέζικου μετρό νομίζεις ότι κατεβαίνεις στη «Μητρόπολη», το γνωστό φιλμ του βωβού κινηματογράφου. Ο χάλυβας οι σιδεροδοκοί , οι σιδερένιες σκάλες και οι πρακτικότητα κυριαρχούν νομίζοντας ότι κατέβηκες στα έγκατα μιας τεράστιας μηχανής. Οι ανθρωποθυρίδες κα τα (μαύρα) κάγκελα  χωρίζουν τα πλήθη σε κοπάδια ανάλογα με τον προορισμό τους και ελέγχουν αυτόματα τα εισιτήρια, τα πάντα είναι προσανατολισμένα στην καλή λειτουργία της μηχανής,  ο άνθρωπος είναι προϊόν προς διεκπεραίωση. Στους περισσότερους σταθμούς του μετρό επικρατεί μέρα και νύχτα κολασμένη ζέστη σαν να είσαι μέσα στην κοιλιά του θεριού, ζέστη η οποία πιθανότατα οφείλεται σε αγωγούς τηλεθέρμανσης προς τους ουρανοξύστες. Μοναδικό σημάδι ότι εδώ περνούν καθημερινά ένα κομμάτι της ζωής τους άνθρωποι, είναι οι φιλοτεχνημένες ψηφίδες στα λευκά πλακάκια της αποβάθρας που σχηματίζουν τον αριθμό (και σπανιότερα το όνομα) της οδού στην οποία βρίσκεται ο σταθμός, αλλά και οι πλανόδιοι μουσικοί, στριμωγμένοι στους ελάχιστους χώρους κάτω από σκάλες και σκοτεινές γωνιές να δίνουν ζωή και παλμό  με αφρικάνικους και κουβανέζικους ρυθμούς